Weekend avonturen

Hallo iedereen,

De tijd gaat snel, elke keer verbaas ik me er weer over dat het alweer maandag, dinsdag of welke dag dan ook is. Vorige week was ik van plan om jullie wat te vertellen over mijn zondag, want deze was zeg maar allesbehalve normaal, en wellicht dat ik zelfs kan spreken over de meest uitzonderlijke zondag uit mijn 21-jarig bestaan. Wat heb ik dan gedaan, nou Mankinga heeft mij meegenomen naar de Tanzaniaanse kerk. ’s Morgens om 10:00 liep ik het terrein op, ik hoorde al een boel gezang en er werd gedanst. Eenmaal in de tent kreeg ik het gevoel dat ik meer bij een festival was dan bij een kerkdienst.
Zoals ik al zij begon het met een hoop gezang en er werd gedanst, terwijl de priester op het podium stond te zingen (rappen). Vervolgens was er een moment aangeboden om met zijn allen te gaan bidden, in het Swahili. Mankinga nam mij mee naar de voorste rij, normaal gesproken mogen hier alleen mensen zitten die trouw zijn verbonden aan de kerk, hij dus, maar ik normaal gesproken niet, maar aangezien ik zijn gast was, mocht dit deze keer wel. Tussentijds gebeurde er van alles, zang, dans, bidden etc… Maar toen kwam de desbetreffende vraag: wie spreekt er geen Swahili. Beeld je in dat je in een volle zaal zit met meer dan 300 donkere mensen, als enige ‘Mzungu’, en natuurlijk moest ik opstaan, als enige. Het enige wat in mij opkwam was: ‘oke ik wil weg, en waarom was deze vraag van belang?’ Daar kwam ik snel achter, want vervolgens werd ik uitgenodigd om mee te lopen met broeder Jackson, en die zou voor mij de gehele dienst vertalen, als dat geen service is dan weet ik het ook niet meer.

Er werden verschillende dank-ceremonies gehouden, dit werd gedaan door diverse mensen met allen verschillende problemen. Een ontzettend mooi moment om te zien hoe dankbaar mensen kunnen zijn voor soms kleine dingen die worden gedaan.
Wat er echter daarna gebeurde is te lastig om uit te leggen, zowel op papier als mondeling. Ik had het ook nog nooit gezien, daarbij moet ik ook vermelden dat het niet gebeurt in alle Tanzaniaanse kerken. Dit was namelijk het verlossen van mensen van demonen. Iets wat voor mij in eerste instantie leek op een epileptische aanval, waarbij ik min of meer in een soort stress schoot en de rest van de mensen rustig bleef toe kijken hoe iemand lag te spartelen op de grond, en er ook nog iemand doodleuk foto’s stond te maken. Daarover moest mij nog het een en andere worden over uitgelegd. Op het einde moest nog even worden benoemd hoe bijzonder het was dat er zich een blanken in de zaal bevond, want ik was daar volgens de priester niet voor niks, ik moest wel gezonden zijn door onze heer met een bijzonder doel in hun gemeenschap. Dat doel heb ik overigens zelf nog niet ontdekt, maar misschien dat dat nog gaat komen.
In één woord: adembenemend. Zo’n ervaring heb ik niet vaak mogen meemaken. Niet alleen de hele kerkdienst met alle inhoud, maar Mankinga en ik hebben 9,5 uur gespendeerd in de kerk. Duren kerkdiensten altijd zo lang in Tanzania? Het antwoord is nee, zijn langste kerkdienst was namelijk 3 uur, dit was dus een uitzonderlijke.

Door de weeks ben ik uiteraard bezig geweest op het werk. Een week dat ik veel gebruik heb gemaakt van de bodaboda in plaats van de daladala.

Afgelopen vrijdag was ik vroeg vrij, had mijn werk af en kon dus thuis even mijn tijd spenderen aan de was en mijn schoenen. Mijn schoenen moeten namelijk volgens mij elke dag gedaan worden. De wegen zijn zo ontzettend modderig, nat en slipperig dat ik om de havenklap zowat van mijn zooltjes glijd. Des te meer schaam ik me als ik zie dat sommige locals dit rennend doen op de meest waardeloze slippertjes en ook nog aankomen zonder enige modderspat.

Elke vrijdagavond is er een liveband in een van de lokale bars, iets waar Tony, Mankinga en ik uiteraard bij moesten zijn. Na ons pizza-uitje zijn wij dus heerlijk losgegaan op de Afrikaanse nummertjes van de band. Vervolgens was er de keuze: teruggaan naar huis en op tijd naar bed of nog 1 à 2 uurtjes spenderen in de club ‘Red Stone’, dat werd natuurlijk Red Stone! Nog meer dansjes en drankjes, en die 1 à 2 uur werden 4 uurtjes. Ik zie het maar zo, als je wilt dat ze je zien als een local, dan moet je je ook gedragen als een local, dat lukte aardig haha.

Zaterdagochtend, om 8 uur fris en fruitig aan het ontbijt, tegen al mijn verwachtingen in overigens. Samen met 3 mannen uit Duitsland, Italië en Spanje, als iemand daar overigens nog een goede mop van kan maken, be my guest. Hun plan was om een bezoekje te brengen aan Memorial, dit is een grote markt in Moshi, en laat ik nou bij toeval elke dag naar deze plaats rijden voor werk. Met zijn viertjes zijn wij dus naar Memorial afgerezen, om alle spulletjes en dergelijke te bekijken. Het was zaterdag, dus veel minder spectaculair dan door de weeks. Mijn idee dus om hun alsnog een spectaculaire ervaring te geven op de zaterdag middag, namelijk een bodaboda city tour! Ondertussen ken ik een aantal betrouwbare rijders, die hebben we dus even opgetrommeld en dit maakten onze dag alsnog helemaal goed. Niet alleen die van ons overigens want er waren 4 héééle blije motorrijders die me niet genoeg konden bedanken voor het aanleveren van deze groep Mzungu’s haha. De Duitse jongen die we hadden leren kennen had voor zijn laatste dag in Moshi eigenlijk nog 1 wens, namelijk een bezoek aan de Hotsprings. Voor mij zou dit ook goed uitkomen, aangezien een aantal van mijn lieve vriendinnetjes een to-do list hebben gemaakt met onder andere daarop een bezoekje aan deze vulkanische wateren. Tony en Mankinga hebben ons begeleid door het ruige gebied, maar de ruige heenreis werd met de volle 100% beloond door dit prachtige stuk natuur! Blauwe wateren, groene bomen en ontzettend veel kleine vissen die mijn voeten wilden opeten. Oh ja en niet te vergeten verschillende Tanzanianen in het water die niet zo goed waren in zwemmen, en nog net niet verzopen. Gelukkig waren er zwembandjes zat. Na paar uur te hebben doorgebracht met mijn lieve vissenvrienden, die mijn voeten een vistastische massage hebben gegeven, kon onze langdurige terugreis weer beginnen. Door de TPC, wat lokale wijken en vervolgens de stad, genoeg te zien.

En toen was het alweer zondag, deze keer niet naar de kerk, broeder Jackson zeer teleurgesteld. Maar Mankinga en ik zouden een bezoekje brengen aan een mevrouw genaamd Lucina. Lucina beheert diverse dingen in Tanzania: museum, koffie en bananenplantage en ze is momenteel druk bezig met het bouwen van een prachtige accommodatie incl. zwembad en dergelijke. Er moest wat afgeleverd worden, maar vervolgens heb ik ook een leuke rondleiding van haar gekregen en veel informatie over de diverse stammen die in dat gebied leefde, en hoe ze vroeger dingen deden, informatie over de flora en fauna in dat gebied en uiteraard kon de rondleiding door het kasteeltje niet achterwegen blijven. Een vrouw die groot denken echt serieus neemt en ook veel over heeft voor de buurt. Blijft elke keer weer mooi om te zien als lokalen mensen elkaar proberen te helpen.
Iets wat direct gerelateerd was aan de volgende afspraak die gepland stond, namelijk een meeting met een groep vrienden van Tony en Mankinga, om te overleggen hoe ze hun ingezamelde geld goed konden investeren in projecten als: stromend water, scholing, ouderenzorg of de mensen die het absoluut niet breed hebben. En dat door een groep jonge mannen tussen de 25 en 35 jaar oud.

Wederom zoals voorgaande keren is er weer eens geen stroom, dus ook geen internet, de foto’s en filmpjes van de vorige keren en van deze keren spaar ik dus opnieuw op… Hopelijk komt er vandaag een moment met top elektriciteit want niet alleen in Rafiki is het momenteel weg, ook op het werk zitten we even zonder stroom, begin er langzaam aan wel aan te wennen haha.

Groetjes vanuit het regenachtige Moshi